America as a Promised Land for Jews: Threatened by Muslims, Israel and White Identity?

/75 Comments/in , , , , /by

Note: This is an edited, linked version of my talk at the NPI conference in Washington, DC, November 19, 2016.

I am going to talk about Jews. It’s not that I relish doing this, but somebody’s got to do it, and it’s definitely a subject that needs to be addressed as best we can, fairly and factually, and with the understanding that we are not talking about all Jews but about activist Jews and the general thrust of the organized Jewish community.

Beginning in the nineteenth century, Jews saw America as a promised land, whose “streets are paved with gold” as they often wrote to their families in Europe. Jews were therefore staunch advocates of unrestricted immigration. Writing in 1914, University of Wisconsin sociologist Edward A. Ross believed that liberal immigration policy was exclusively a Jewish issue and he quoted the prominent author and Zionist pioneer Israel Zangwill who articulated the idea that America is an ideal place to achieve Jewish interests.

America has ample room for all the six million [Russian Jews]; any one of her states could absorb them. And next to being in a country of their own, there could be no better fate for them than to be together in a land of civil and religious liberty, of whose Constitution Christianity forms no part and where their collective votes would practically guarantee them against future persecution. (Israel Zangwill, in Ross 1914, 144)

Zangwill wrote a famous play called The Melting Pot that premiered in 1908 in Washington, DC, the heart of American political culture. What’s interesting is his idea that America was a land where all the old ethnic hatreds would be abolished in a grand symphony of ethnic harmony. Sound familiar? In the play a Jewish immigrant fleeing Russian pogroms comes to America, writes a great symphony and marries a wealthy Christian woman. Audiences were wildly enthusiastic:

There were cries for Zangwill after every scene, and President Roosevelt himself joined in the applause. During the play he sat next to Mrs. Zangwill “and positively raved.” When Zangwill took his bows afterward, “the President shouted across the theater, ‘that’s a great play, Mr. Zangwill.’ “2 … Throughout the drama [the Jewish character] argues that the United States is a land of universal love and brotherhood. He sees it as a place in which the divisions among men will soon disappear. … Within the stirring and seething of the vast cauldron, the “Great Alchemist” was melting Celt and Latin, Slav and Teuton, Greek and Syrian, black and yellow. He was fusing together East and West, North and South, pole and equator, crescent and cross.”[1]

So there you have it. Crescent and Cross. Black, Yellow and White all coming together in blissful harmony — less than 50 years after the Civil War. The reception given the play, and remember this was over a century ago, shows that this optimistic image appealed to many Americans—prominent Americans like President Teddy Roosevelt. Read more

NPI Washington, 2016: Anti-Fa brutality, police indifference, and the inevitable media assault

/28 Comments/in , /by

The National Policy Institute (“NPI”) held a Conference in Washington, D.C., from Friday, November 18 through Saturday, November 19.  The subject matter of the Conference was “The Alt Right and Trump.” 300 people attended the Conference.

Conference registration was done on line.  The attendees were not scrutinized or “approved.”

At the Conference numerous well-credentialed speakers presented well prepared and thoughtful remarks to a well behaved and orderly audience.

The restrained and orderly behavior of the attendees was especially noteworthy because of repeated criminal attacks upon NPI supporters both Friday night and Saturday from so-called “civil rights protesters” as they have been called in the media.  They call themselves the “Anti-Fa” or “anti-fascists,” a term used by extreme Marxists against their enemies.

The “protests” went far beyond peaceful picketing.  The Anti-Fa were able to bully two restaurants in succession into cancelling the reservations for the Friday dinner.

When NPI was able to secure yet a third venue, the “protesters” were able to track attendees and proceeded to crowd around the entrance where they harassed patrons having their meals in the restaurant and those seeking to enter and to leave.  They became more and more excited and emboldened.

Many of them were wearing masks to hide their identities. Read more

The Great Hitler Salute Crisis of 2016

/48 Comments/in /by

The spirited camaraderie and intellectual firepower of the recent National Policy Institute Conference will long be remembered by its 275 participants, but public perception will be dominated by The Atlantic’s video clip of the event’s last twenty seconds. This showed a small handful of the participants, with what Peter Brimelow aptly described as “juvenile bravado,” enthusiastically imitating the Hitlerian straight-armed salute. It is already well on its way to becoming the most overplayed video clip since Rodney King got his ass whooped by LA’s finest. As was the case throughout the Trump campaign, actions of a very small number of participants have been used by the media to tar the entire gathering.

I am aware, of course, that the “Nazi salute” is really the ancient Roman salute, and that there is nothing intrinsically wrong with it. But any group which wishes to influence society at large cannot afford to disregard popular attitudes. The fact is that the salute is indelibly associated with National Socialism which is the ultimate political taboo of our time, and we on the Alt Right must make it clear that we are not endorsing National Socialism. Flaunting such disregard for popular attitudes (sometimes known as “purity signaling”) is in too many cases little more than one-upmanship, a play for status within the movement which disregards the best interests of the movement as a whole.

The correct formula for promoting an unpopular or widely misunderstood cause is the old Roman adage suaviter in modo, fortiter in re, meaning roughly: “gently in style, firmly in substance.” The scholars and thinkers at the heart of the Alt Right generally try to offer well-grounded analysis in calm prose in order to convince those able to consider matters rationally (while largely ignoring those who cannot).

But no political movement can remain limited to such activity. Our very success makes it inevitable that we shall be joined by an increasing number of young hotheads with little patience for careful argument or measured statement. Movement veterans should bear in mind that these younger men have lived their entire lives under the watchful eye of petty tyrants determined to encase them forever a mental straitjacket, with the ultimate goal of demoralizing and destroying their race. Is it any wonder that when such young men are finally brought to a truer understanding of their situation, their first instinct is to turn on those whose malicious tutelage they have finally escaped?

The behavior recorded in The Atlantic’s video clip is a figurative middle finger raised in defiance of today’s ideological enforcers—and these are, in many cases, truly contemptible people. Yet I hope the “Sieg-Heilers” will get mere defiance out of their system and go on to more constructive work. No serious activist can remain satisfied with playing the role his enemies have assigned him, which is what “Nazi LARPing” amounts to. The Alt Right needs foot soldiers, but even foot soldiers must be disciplined. If resistance to the nation-killing globalist system is to grow, it can only be by attracting curious outsiders disaffected with the dominant ideology but, inevitably, still partially programed with it. Some regard must be had for their sensibilities.

Still, the spread of the video clip in question is not an insurmountable catastrophe or cause for panic. It did not reduce years of patient spade work by careful scholars to naught in twenty seconds. To speak with the young, some people need to chill out. No group can be subjected to sustained vilification as we have been without eventually being provoked to self-defense, and this is now visibly happening. We ought to have enough faith in the solidity of our cause not to fear it can be defeated by the spread of a video clip of rowdy behavior on the part of a few overzealous and partially drunken young men.

Dawn of the Deplorables: Trump, Trauma and the Triumph of Hate

/34 Comments/in , /by

The left’s recipe for a happy, harmonious society has been simple: tribalism and greed are compulsory for all groups except Whites in general and White men in particular. Minorities must be worshiped, majorities demonized. This recipe has now blown up in their faces with the election of Donald J. Trump as forty-fifth president of the United States. American Whites have begun to recognize themselves as a tribe and vote accordingly.

Spoil and victory

“But Trump is a beast!” the left are wailing. Well, yes: you could say he’s Nietzsche’s schweifende blonde Bestie — the roaming blond beast, “avidly rampant for spoil and victory,” who strikes fear into the hearts of the civilized and effete. The Marxists and Frankfurt-Schoolers who wrote the left’s recipe for society certainly seem to have made a close study of Nietzsche. They’ve then done the opposite of what he recommended, elevating the inferior over the superior, the diseased over the healthy, the parasitic over the productive.

Blond Beast: Donald J. Trump

Blond Beast: Donald J. Trump

To see the difference between a parasite and a producer, compare Barack Obama with Donald Trump. Obama has coasted on affirmative action throughout his entire life. He won the presidency because he had very powerful forces on his side. Trump won despite having the same powerful forces against him—indeed, the forces against Trump were more formidable as the White percentage of the electorate continues to decline. Trump has built things and succeeded in the tough world of business; Obama has been a part-time lawyer, a part-time “community organizer,” and a full-time narcissist. Trump is narcissistic too, but it’s quite justified. Read more

Making the Hispanic vote as “invisible” at the macro level as the Black vote

/42 Comments/in /by

 

election-map

There are always a number of ways to read data, and especially data from something as vast and complex as a US Presidential Election. In fact, the devil is in the detail, but one can also get lost in the detail, like a wanderer lost in a swamp (that needs draining), in which case more can be learned by zooming out and taking a macro view.

If we look at how the election turned out using the rather simplified map above, some interesting patterns emerge: the two main ones are:

  1. The growing visibilityof the Hispanic vote
  2. The growing invisibilityof the Black vote.

Now, let me just add that this is at the level of state and Electoral College. Black voters still have enormous impact at the more “micro” level of cities and counties, as we see in places like Detroit, Ferguson, and other “enriched” urban areas, where they leave the unmistakable mark of their r-selected character.

In the above map, however, the Black vote is only apparent in a few places—Virginia, Maryland, and Illinois—and even here there are significant other factors that perhaps contributed to the Democrat win even more. For example, Virginia is now a typically “blue” state thanks to Hispanic immigration and White professionals in college towns and in government jobs. Without that it would fit into the pattern it once had and which is still apparent in the White-dominated states further south.

The Hispanic vote, by contrast, is much more visible on this map. One reason that California is a Democrat “lock down” is because the largest demographic is the Hispanic one. But also, check out Nevada, New Mexico, and Colorado. All these were once White-dominated states that, because they had few unionized industries, as in the big White Democrat states in the North East, naturally leaned Republican. But soaring numbers of Hispanics on the voter rolls have turned them from red to blue. Read more

https://youtu.be/gWsvBpxSXts

NPI 2016 Live Coverage, Alt-Right Conference in Washington D.C. – Part 2

/in /by

Ο Έζρα Πάουντ, ο εβραϊκός ακτιβισμός και η μάχη για την πολιτισμική μνήμη

/in /by

Δρ Άντριου Τζόϋς – (Andrew Joyce Ph D)

«Ο τρόμος του Πάουντ για τον Καζίν και τους υπόλοιπους από εμάς, αν είμαστε ειλικρινείς, είναι ο τρόμος για τον ρατσισμό του»
Θέοντορ Βάϊς, The New York Review of books, 1986. 

Συχνά παίρνω μεγάλη ικανοποίηση κοιτώντας στο παρελθόν και βρίσκοντας, μεταξύ των μεγάλων έργων και ιδιοφυϊών, ιδέες που μοιραζόμαστε σε μεγάλο βαθμό. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Οι καιροί έχουν αλλάξει τόσο δραματικά, και τα περιθώρια για «αποδεκτές» ιδέες έχουν τόσο ριζικά στενέψει, ώστε σχεδόν κάθε μεγάλος παραγωγικός και σημαντικός διανοητής πριν την δεκαετία του 1950 έτρεφε κοινωνικο-πολιτικές απόψεις που θεωρούνται ημι-φασιστικές από την σημερινή θεώρηση. Οι περισσότεροι από εμάς θα είμαστε γνώστες, φυσικά, του ότι αυτές οι ευρύτερες πολιτιστικές μετατοπίσεις είχαν εξαιρετικά αρνητικό αντίκτυπο πάνω στην κοινωνικο-ιστορική κληρονομιά τέτοιων προσώπων. Εν συντομία, στα πλαίσια μιας κοινωνικής πραγματικότητας τόσο πρόθυμης να διαγράψει τους «λευκούς γέρους» από τα βιβλία της ιστορίας, τέτοιες μορφές θα είναι από τις πρώτες που θα εξαφανιστούν.

Στα πλαίσια αυτού του δυσοίωνου πλαισίου, ένας συνάδελφος και ακαδημαϊκός της λογοτεχνίας, πρόσφατα αισθάνθηκε την διάθεση να με πληροφορήσει ότι η μεγάλη διάνοια της λογοτεχνίας, ο Έζρα Πάουντ (1885-1972), ο οποίος έτρεφε μια γνήσια και ανοιχτή συμπάθεια για τον Φασισμό, σιγά-σιγά και υπογείως εξοστρακίζεται από τις βιβλιογραφίες των πανεπιστημίων και τις εγκυκλίους των σχολείων. Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει τους αναγνώστες του The Occidental Observer ότι έχοντας φυλακιστεί στο «κελί του θανάτου» για τις συμπάθειές του κατά την διάρκεια του πολέμου, και έχοντας οδηγηθεί πρώτα σε ψυχιατρική κλινική και μετέπειτα εκτός της ίδιας του της πατρίδας, η τιμωρία του Πάουντ θα συνεχιζόταν και μετά θάνατον με την καταδίκη του στην ανωνυμία. Εκεί πού ο φίλος μου είχε λάθος, ωστόσο, ήταν το να αποδίδει την αργή εξαφάνιση του Πάουντ σε ένα άμορφο «νεοφιλελεύθερο» zeitgeist. Σαν ερασιτέχνης φίλος της Σύγχρονης ποίησης για σχεδόν μια δεκαετία, και εθνικιστής για ακόμη περισσότερο, έχω οξύτερη συνείδηση της φύσης των ιδιαιτεροτήτων πίσω από την υποβάθμιση του ταλαιπωρημένου ποιητή. Μακράν του να είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο, είχα επίσης συνείδηση του γεγονότος ότι τα σημαντικότερα βήματα για την περιθωριοποίηση του Πάουντ είχαν γίνει δεκαετίες νωρίτερα. Έχοντας μοιραστεί με τον συνάδελφό μου τις σκέψεις μου για αυτές τις ιδιαιτερότητες, τις παραθέτω στο παρόν κείμενο προς εξέταση από τους αναγνώστες μας.

Η διαδικασία της εξαφάνισης μιας ιδιοφυίας και της κοσμοθεώρησής της από την πολιτιστική μνήμη του λαού του είναι σαφής και σχετικά κοινότυπη. Κατά την πορεία αρκετών ερευνητικών πρότζεκτ την τελευταία δεκαετία, συνειδητοποίησα πως ακόμη κι εκεί όπου ιδεολογικά ύποπτες προσωπικότητες επιτρέπεται να γίνονται αντικείμενο μελέτης, οι κοινωνικο-πολιτικές ιδέες αυτών των «λερωμένων» ατόμων, άσχετα από το πόσο δεσπόζουσες στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους ή της πνευματικής τους κοσμοθεώρησης, τέτοιες ιδέες απομονώνονται από την κοινωνική και επαγγελματική τους βιογράφιση, και συχνά παρουσιάζονται ως δυσάρεστα «ηθικά στίγματα» σε μια κατά τα άλλα αποδεκτή και παραγωγική πορεία. Ένα άριστο παράδειγμα κατ’ αυτό είναι το βιβλίο του 2005 του  W.J. McCormack Blood Kindred: W.B. Yeats, The Life, The Death, The Politics, το οποίο προσπάθησε να «αποκαλύψει» και να απομονώσει την θρυλούμενη «έντονη σχέση» του Αγγλο-Ιρλανδού ποιητή με τον Φασισμό και τον αντι-σημητισμό. Με αυτό τον τρόπο, οι «προσβλητικές» αλλά «ελλάσoνες» φιγούρες σαν τον Yeats καθίστανται «ασφαλείς» για τα νεαρά και εύπλαστα μυαλά των Λευκών μαθητών που περνάνε μέσα από τα συστήματα των πανεπιστημίων μας. Στις ποιο «ακραίες» περιπτώσεις ωστόσο, όπως αυτές του ανοιχτά φιλικού προς τον Φασισμό Πάουντ, αυτές οι «ηθικές κηλίδες» και η αγανάκτηση που προκαλούν, θεωρούνται μη διαχειρίσιμες και ασυγχώρητες. Διογκώνονται, και χρησιμοποιούνται στην προσπάθεια να δυσφημιστεί και να υποβαθμιστεί η λόγια προσωπικότητα. Η διαδικασία της δυσφήμισης και υποβάθμισης στο τέλος οδηγεί αυτήν την προσωπικότητα εκτός αποδεκτούς δημόσιας συζήτησης και αναγνώρισης, κι έτσι στην αφάνεια.

Η μέθοδος της δυσφήμισης και υποβάθμισης είναι ήπια και αργή, όπως ο μυθριδατισμός. Εξυπηρετείται επίσης σε μεγάλο βαθμό από την τώρα πια γνωστή πρακτική της ακαδημαϊκής και πολιτιστικής θυρωρείας (gatekeeping) (σ.μ.). Παραμένοντας στο παράδειγμα του Πάουντ, είναι διαφωτιστικό να μελετηθεί το έργο του Εβραίου ακαδημαϊκού Λούις Μέναντ (Louis Menand), ο οποίος κατείχε έδρες με εξαιρετική επιρροή στην Αγγλική Λογοτεχνία στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, και είναι εξέχων κριτικός λογοτεχνίας στο The New Yorker και στο The New York Review of Books. Σε ένα άρθρο του 2008 με τίτλο «Το Λάθος του Πάουντ» (The Pound Error), ο Μέναντ εξαπόλυσε ακριβώς αυτό το υποτιμητικό κατηγορητήριο το οποίο εξακολουθεί να στρώνει τον δρόμο για την απάλειψή του Πάουντ από την πολιτιστική μνήμη. Στην απόδοση του Μέναντ σχετικά με την προσωπικότητα του ποιητή, ο Πάουντ υπήρξε «ματαιόδοξος και ιδιόρρυθμος», αλλά μακράν το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν «ότι ήταν Φασίστας». Ο Μέναντ λέει για τον Πάουντ ότι είχε καταληφθεί από μια «εμμονή με τους Εβραίους», το οποίο ναι μεν είναι αλήθεια στο βαθμό όμως όπου είχε μια εχθρική προδιάθεση προς την τοκογλυφία και την οικονομική ασυδοσία η οποία τον οδήγησε σε ιδεολογική αντιπαράθεση με μερικούς από τους σημαντικούς καινοτόμους σε αυτή την περιοχή της οικονομικής ζωής. Ο Πάουντ, ο τιτάνας των γραμμάτων και ο εμπνευστής των W.B. Yeats, James Joyce, Wyndham Lewis, και του T.S. Eliot (μεταξύ πολλών άλλων), εν τέλει απορρίπτεται από τον Μέναντ ως «ένας αποτυχημένος», γνωστός μόνο για «τις χαοτικές του πολιτικές πεποιθήσεις και την περιορισμένη ποιητική του ικανότητα».

Εκπέμποντας από τέτοια ακαδημαϊκά ύψη, οι προσβολές του Μέναντ θα ήταν αρκετά σημαντικές στην απομείωση του έργου και της πολιτιστικής μνήμης του Έζρα Πάουντ. Όμως η προσπάθεια είναι πιο ευρεία κι έτσι πιο αποτελεσματική. Αν και κανείς ενστικτωδώς θα περίμενε η «αντι-σημιτική» παραγωγή ποιητών σαν τον Πάουντ και τον T.S. Eliot να στρέψει αλλού τα βλέμματα των Εβραίων κριτικών λογοτεχνίας, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Όντως, ως αντίστροφο είδωλο των ισχυρισμών του Μέναντ, τελικά διαφαίνεται ότι είναι οι Εβραίοι εκείνοι που έχουν εμμονή με τον Πάουντ. Ο Πάουντ, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον ποιητή, έχει ασκήσει κάποια έλκτική επιρροή πάνω σε μια μεγάλη ομάδα Εβραίων ακαδημαϊκών, όλοι εκ των οποίων έχουν μαγνητιστεί προς εκείνον από έναν φλεγόμενο ζήλο για να αποδομήσουν το έργο, τη ζωή και την κληρονομιά του. Αυτή η παραλληλία μίσους με γοητεία εκφράζεται υπογείως στο βιβλίο του Anthony Julius, T.S. Eliot, anti–Semitism and Literary Form, μέσα στο οποίο ο Julius γράφει ότι οι Εβραίοι που διαβάζουν την ποίηση του Eliot «νοιώθουν αποστροφή, παράλληλα όμως εντυπωσιάζονται». Αυτοί οι ακαδημαϊκοί ακτιβιστές νοιώθουν αποστροφή ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια αδικαιολόγητη κριτική προς την εθνοτική τους ομάδα, και αντιλαμβάνονται αυτή την κριτική ακόμη πιο μεγενθυμένη λόγω του εθνοκεντρισμού τους. Νοιώθουν εντυπωσιασμένοι επειδή είναι σε θέση να εκτιμήσουν, αλλά και να νοιώσουν απειλούμενοι από το χάρισμα του στόχου τους, συχνά χωρίς την θέλησή τους. Η «έλξη» προέρχεται από την διάθεση να αποδομήσουν και να υποσκάψουν αυτό το χάρισμα, κι έτσι να εκδικηθούν ή να μετριάσουν τον βαθμό της κριτικής.

Μετά θάνατον, στον Πάουντ δεν έλλειψαν οι Εβραίοι «θαυμαστές». Ο θάνατος μιας εξέχουσας μορφής συχνά συνοδεύεται από κάποιο ανανεωμένο ενδιαφέρον για το έργο αυτού του ατόμου και την σημασία του. Κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει πως, ειδικά στην σύγχρονη εποχή, τα πρώτα δέκα ή είκοσι χρόνια μετά θάνατον ίσως να ρυθμίζουν το πώς ή το εάν αυτή την προσωπικότητα θα την θυμούνται στο απώτερο μέλλον. Όταν πέθανε ο Πάουντ στην Βενετία τον Νοέμβριο του 1972, το υπόλοιπο της δεκαετίας του ’70 χαρακτηρίστηκε από ένα ευρύ και έντονο ενδιαφέρον αλλά και την επανανακάλυψη της ποίησής του, αυτός όμως ο ενθουσιασμός δεν μοιράστηκε από Εβραίους διανοούμενους. Μετά τον θάνατο του Πάουντ, ένας από τους πιο φανατικούς και λαλίστατους ήταν ο Alfred Kazin, σημαίνων κριτικός λογοτεχνίας και ένας από τους New York Intellectuals. Ο Alfred Kazin θα έγραφε με λανθάνον μίσος το 1986 ότι «στο μουσείο σύγχρονης λογοτεχνίας κανείς δεν καταλαμβάνει τόσο χώρο όσο ο Πάουντ. … Η βιβλιογραφία για τον Πάουντ είναι τεράστια και διογκώνεται με τον μήνα». Αυτό που διέκρινε  το … «ενδιαφέρον» του Kazin, και αργότερα των Theodore Weiss, Macha Rosenthal, Charles Bernstein, Nancy Harrowitz και πιο πρόσφατα των Noel Stock, Tim Redman, Louis Menand και David Biespiel, από τον αρχικό ενθουσιασμό της δεκαετίας του ’70, ήταν οι αποδομητικές και ανταγωνιστικές απόψεις των Εβραίων ακαδημαϊκών.

Με λόγο που καθρεφτίζει σχεδόν τέλεια την άποψη του Julius ο οποίος ένοιωθε «αποστροφή και εντυπωσιασμό» από το έργο του T.S. Eliot, η δηκτική επίθεση του Kazin το 1986 είχε τίτλο «Ο Τρόμος και η Τρέλα για τον Έζρα Πάουντ» (The Fascination and Terror of Ezra Pound). Το αντικείμενο της ενασχόλησης των Εβραίων δεν ήταν η συμμετοχή στην εκτίμηση και στην εγκαθίδρυση μιας προσωπικότητας του πολιτισμού στο λογοτεχνικό πάνθεον, αλλά μάλλον η αποδόμηση της φήμης του στόχου τους και η αποδυνάμωση της ισχύος του στην πολιτιστική μνήμη.

Επιτιθέμενοι στον μετά θάνατον ενθουσιασμό για το έργο του Έζρα Πάουντ, αυτοί οι διανοούμενοι στην ουσία καταδίκαζαν τον Πάουντ σε έναν δεύτερο, πολιτισμικό θάνατο.

Σ’ αυτή την προσπάθεια αποδόμησης τα επιχειρήματα ήταν ιδιαίτερα σαθρά καθώς και η μέθοδος της επίθεσης εξαιρετικά αφηρημένη και ακραία. Οι επιθέσεις στην κληρονομιά και το έργο του Πάουντ από αυτούς τους Εβραίους διανοούμενους κατά την δεκαετία που ακολούθησε τον θάνατό του ήταν απίστευτα σκληρές. Όταν, το 1973, ο Άγγλος ακαδημαϊκός λογοτεχνίας Michael Wood έγραψε μια θετική κριτική δύο έργων (μη Εβραίων συγγραφέων) σχετικά με τον ποιητή, ήρθε αντιμέτωπος με μια αξιοσημείωτη αγριότητα από την πλευρά του Νεοϋρκέζου Εβραίου συγγραφέα Max Geltman. Ο Wood είχε διαπράξει το αμάρτημα να γράψει ότι είχε συναντήσει μεγάλη τρυφερότητα στο έργο του Πάουντ, στο οποίο ο Geltman απάντησε ρωτώντας εάν «η λέξη ‘τρυφερότητα’ αναφέρεται στο είδος της τρυφερής φροντίδας που εξασκήθηκε στους θαλάμους αερίων». Στην επεκτεινόμενη επίθεσή του, ο Geltman ειρωνεύτηκε τον Πάουντ, με ειρωνικά σχόλια για την αγροτική καταγωγή του: «ο σαλιάρης κομήτης που ξεπήδησε από το Χέυλυ του Άϊνταχο». Στην κατακλείδα, ο Geltman θα ολοκληρώσει το κείμενο με μια αόριστη αναφορά σε ένα θλιβερό σημείωμα που δήθεν είχε γραφτεί από ένα παιδί σε ένα «Στρατόπεδο θανάτου των Ναζί». Η απάντηση του Wood ήταν θαρραλέα και επικριτική, περιγράφοντας την επίθεση του Geltman ως «και ανόητη και ασυνάρτητη». Και τα καταληκτικά σχόλια του Wood ήταν μια τέλεια καταδίκη της τακτικής της χρήσης Εβραϊκού συναισθηματισμού (Schmaltz) από τον Geltman: «Δεν υπάρχει, ωστόσο, τίποτε στον Πάουντ το οποίο να είναι τόσο άσχημο όσο η τελευταία παράγραφος του γράμματος του κου Geltman. Εάν πίστη στην μνήμη του Ολοκαυτώματος σημαίνει να εκμεταλλεύεσαι την μνήμη εκείνου του παιδιού για χάριν ενός φτηνού, πολεμικού πάθους, τότε είμαι εντελώς υπέρ της λήθης».

Δυστυχώς, μη Εβραίοι με ισχυρή γνώμη όπως ο Wood είχαν από την δεκαετία του ’70 μειωθεί σε αριθμό στα υψηλότερα στρώματα της ακαδημαϊκής ζωής και της κριτικής. Ως αποτέλεσμα, και σε οξεία αντίθεση με το ενθουσιώδες κλίμα των αρχών του ’70, από την δεκαετία του ’80 η ζυγαριά της γενικής γνώμης σχετικά με τον Πάουντ άρχισε να γέρνει καταφανώς εναντίον του. Η επίθεση το 1986 του Alfred Kazin στον Πάουντ ήταν ακόμη πιο καθοριστική από το περιστατικό με τον Geltman, και περιεγράφετο από έναν φίλο του ποιητή ως «σαν να αγγίζει κάποια ύψη μοχθηρίας», με τον «θρασύ» υπαινιγμό ότι ο Πάουντ «ήταν υπεύθυνος για τους 7.740 Ιταλο-Εβραίους που πέθαναν στο Άουσβιτς». Γι’ αυτόν τον New York Intellectual, τον Kazin, ο Πάουντ ήταν η επιτομή του «Λευκού Ιμπεριαλιστή», «Σίγουρα, μια αμερικανικής υφής ιδιοφυία στο να οικειοποιείται γη που δεν του ανήκει». Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, η καυστική επίθεση του Kazin αντιπροσώπευε μια προσπάθεια να οδηγήσει τον διάσημο Πάουντ, και άλλους Μοντερνιστές ποιητές σχετιζόμενους με την αναδόμηση του Ομηρικού μύθου, αν όχι και του volkisch τρόπου σκέψης, στην αφάνεια.

      «Ο Μοντερνισμός απειλεί να επικρατήσει του αφηγήματος.

η υπόδειξη του Eliot, ότι η προηγούμενη λογοτεχνική

παραγωγή θα πρέπει συνεχώς να ενσωματώνεται στην αισ-

θητική του παρόντος, είχε οδηγήσει στην σταθερή αφαίρε-

ση και διαστρέβλωση της πραγματικής ιστορίας. Ο Μοντερνισμός

δεν πρέπει να γίνει ο μοναδικός συγγραφέας της ιστορίας του.

Ο Μοντερνισμός δεν είναι η μοναδική μας παράδοση»

Σε αυτόν τον τομέα, ο Kazin βρήκε σύμφωνο τον ακαδημαϊκό του Πρίνστον, Theodore Weiss, ο οποίος συμφώνησε ότι «όποια κι αν είναι η τρέλα τους, ο Πάουντ και ο μοντερνισμός ανήκουν εδώ και καιρό στο νεκρό παρελθόν», και πρότεινε «ο Πάουντ και ο Μοντερνισμός να αγνοηθούν ή εάν μας απασχολήσουν, να τους χειριστούμε αρνητικά, και η ίδια η ποίηση να θεωρηθεί περιφερειακή, ασήμαντη όπως όντως είναι σε μια βιομηχανική κοινωνία». Πιο πρόσφατα, ο David Biespiel δηλώνει ότι «ακόμα κι αν ο βίαιος φασισμός του Πάουντ και ο αντισημιτισμός του δεν ήταν τόσο άσχημα, η ποίησή του πρέπει να εγκαταλειφθεί επειδή ταυτίζεται όλο και λιγότερο με το σήμερα και όλο και περισσότερο χάνεται στο παρελθόν». Έτσι, μέσω της Εβραϊκής κυριαρχίας πάνω στα κυριότερα «πόστα» του πολιτισμού, είμαστε μάρτυρες της σταθερής μετατόπισης από μια κατάσταση στην οποία «Η βιβλιογραφία για τον Πάουντ είναι τεράστια και διογκώνεται με τον μήνα» σε μια κατά την οποία ο Πάουντ καθίσταται ένα «περιφερειακό» τίποτα, ένας «αποτυχημένος», ή και ακόμη χειρότερα.

Η ισχυρή παρουσία μέσα στα ελίτ τμήματα Αγγλικής λογοτεχνίας των Δυτικών πανεπιστημίων ενός Εβραϊκού μπλοκ το οποίο προωθεί Εβραϊκά συμφέροντα (περιθωριοποιώντας κάποιον «αντι-Σημίτη» και όποιο λογοτεχνικό ρεύμα σπιλώνεται ως «αντι-Σημιτικό») είναι γεγονός κάπως ειρωνικό το δεδομένο ότι Εβραίοι κριτικοί λογοτεχνίας σαν τον Anthony Julius εξέφρασαν μεμψιμοιρία σχετικά με το γεγονός ότι «είναι ευρέως γνωστό ότι τα τμήματα Αγγλικής λογοτεχνίας στην Αμερική ήταν κάποτε εχθρικά ειδικά σε Εβραίους υποψηφίους». Αυτό στο οποίο αναφέρεται ο Julius ήταν η υπόγεια σύγκρουση που έλαβε χώρα στα  πανεπιστήμια της Δύσης μεταξύ της δεκαετίας του ‘20 και του ’50, μια σύγκρουση που έμελλε να λάβει τέλος με τους Εβραίους διανοούμενους σαν τον Weiss και τον Menand να κατακλύζουν τις ηγετικές θέσεις στα κορυφαία πανεπιστήμια της Ivy League, και άλλους εβραίους διανοούμενους σαν τον Kazin να κυριαρχούν στις κυριότερες λεωφόρους της κριτικής. Αν η «παλιά φρουρά» των WASP πραγματικά ποτέ απολάμβανε τα προνόμια της ακαδημαϊκής και πολιτιστικής θυρωρείας (gatekeeping), κάτι τέτοιο είχε απωλεσθεί οριστικά κατά την δεκαετία του 1960 από τους Εβραίους.

Η σύγκρουση δεν μπορεί να εκληφθεί ως καλοήθης είτε κατά την διάρκειά της είτε στα αποτελέσματά της. Στα τμήματα Αγγλικής λογοτεχνίας, και πιθανώς σε πολλές άλλες κατευθύνσεις, και οι WASP και οι Εβραίοι αντιλαμβάνονταν τα συμφέροντα της ομάδας τους ως επισφαλή. Στο Yale, οι WASP καθηγητές εξέφραζαν αμφιβολίες και ανησυχία για το ότι «οι Εβραίοι δεν διέθεταν το πολιτισμικό και θρησκευτικό background για να διδάξουν Αγγλική λογοτεχνία». Κάτι το οποίο πιθανά ήταν η ήπια έκφραση της άποψης πως οι Εβραίοι θα ήταν ασυναίσθητα εχθρικοί σε μεγάλο μέρος του Κανόνα της Αγγλικής Λογοτεχνίας. Από την άλλη πλευρά, χρειάζεται κάποιος μόνο να ψάξει μερικά από τα ημερολόγια Εβραίων ακαδημαϊκών λογοτεχνίας για να μάθει ότι αυτή η εχθρότητα όντως υπήρχε στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκε για τις εμπειρίες του στο Yale της δεκαετίας του 1950, ο Harold Bloom απάντησε σαρκαστικά ότι ήταν «ένας Αγγλο-Καθολικός εφιάλτης. Όλοι ήταν στα γόνατα μπροστά στον κύριο T.S. Eliot».

Με δεδομένο αυτό το υλικό, όποιο επιχείρημα ότι Εβραίοι και gentiles είχαν τα ίδια πολιτισμικά συμφέροντα θα πρέπει να τύχει υγειούς σκεπτικισμού. Όντως, είναι ανησυχητικό, το λιγότερο, το ότι μια ομάδα που διακατέχεται από εμφανή εχθροπάθεια απέναντι σε πολιτιστικές μορφές, συμφέροντα και την κληρονομιά των Λευκών Ευρωπαίων αυτή την στιγμή κυριαρχεί στα ανώτατα κλιμάκια αυτής της ίδιας κουλτούρας. Οι Εβραίοι ακαδημαϊκοί έχουν καταστεί ένα σημαντικό μέρος της εχθρικής σε εμάς ελίτ.

Ενώ ίσως μας ενθαρρύνουν αυτοί που διαμορφώνουν την σημερινή μας κουλτούρα να πιστέψουμε πως η είσοδος των Εβραίων στις Ανθρωπιστικές σπουδές μας βοήθησε να γίνουμε πιο «πολίτες του κόσμου» και «αντικειμενικοί» στην δημιουργική μας ζωή, μια νηφάλια ενατένιση πάνω στην σύγχρονη δραστηριότητα των Εβραίων στην Αγγλική λογοτεχνία αποκαλύπτει ακριβώς το αντίθετο. Ακόμη κι αν δεχτούμε την οπτική του Bloom, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντικαταστήσαμε απλά τον «Αγγλο-Καθολικό εφιάλτη» με έναν Εβραϊκό. Και αντί να βρισκόμαστε στα γόνατα μπροστά στον «κύριο T.S. Eliot» όλοι τώρα βρίσκονται στα γόνατα μπροστά στην Εβραϊκή θυματοποίηση. Η φανερή Εβραϊκή αδυναμία στο να εκτιμήσουν την Αγγλική λογοτεχνία πέρα από ένα στενά εθνοτικό πρίσμα καταδεικνύεται ακόμη και από τις συντομότερες βιβλιογραφίες των κορυφαίων ακαδημαϊκών του τομέα αυτού:

Derek Cohen and Deborah Heller’s Jewish Presences in English Literature

Bryan Cheyette’s Constructions of ‘the Jew in English Literature and Society and his Between Race and Culture: Representations of ‘the Jew’ in English and American Literature

Harry Levi’s Jewish Characters in Fiction: English Literature

James Shapiro’s Shakespeare and the Jews

Edgar Rosenberg’s From Shylock to Svengali: Jewish Stereotypes in English Fiction

Gary Levine’s The Merchant of Modernism: The Economic Jew in Anglo-American Literature

Heidi Kaufman’s English Origins, Jewish Discourse, and the Nineteenth-Century British Novel

Esther Panitz’s The Alien in the Midst: images of Jews in English Literature

Edward Calisch’s The Jew in English Literature: As Author and as Subject

Matthew Biberman’s Masculinity, Anti-Semitism, and Early Modern English Literature

Eva Holmberg’s Jews in the Early Modern English Imagination

Phillip Aronstein’s The Jews in English Poetry and Fiction

Nadia Valman’s The Jewess in Nineteenth-Century British Literary Culture

Frank Felsenstein’s Anti-Semitic Stereotypes: A Paradigm of Otherness in English Popular Culture

Jonathan Freedman’s The Temple of Culture: Assimilation and Anti-Semitism in Literary Anglo-America

Sheila Spector’s British Romanticism and the Jews: History Culture and Literature

Anna Rubin’s Images in Transition: the English Jew in English Literature, 1660-1830

Αυτά τα έργα αντιπροσωπεύουν μόνο την κορυφή ενός πολύ μεγάλου και συνεχώς διογκούμενου παγόβουνου. Προστίθενται σε εκατοντάδες άρθρα που εμφανίζονται σε σημαντικές εφημερίδες και περιοδικά. Συγγραφείς σαν τον Julius μας θέλουν να πιστέψουμε ότι οι απόψεις των ακαδημαϊκών του Yale της δεκαετίας του 1950 βασιζόνταν σε ένα παράλογο μίσος – οι ανίδεες ανησυχίες των σκονισμένων Λευκών γερόντων. Κι όμως, η τροχιά που πήρε η λογοτεχνία στην Αγγλική γλώσσα, και σε σχέση με το παρελθόν αλλά και με το παρόν της, κινείται προς μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τότε που έληξε η κυριαρχία των WASP.

Αυτή η νέα διαφοροποίηση δεν ήταν για το καλό. Οι όμοιοι του Πάουντ, του Yeats και του Eliot έχουν παραχωρήσει τώρα το πεδίο σε εθνοτικά μυωπικές δημιουργίες όπως αυτή του Philip Roth, το Portnoy’s Complaint (1969), που πραγματεύεται την ζωή ενός νευρωτικού και ψυχαναγκαστικά αυνανιζόμενου Εβραίου, και αυτή, η παρόμοια αν και περισσότερο περιφραστική, του Howard Jacobson, The Finkler Question (2010). Μισο-αστειεύομαι όταν προβλέπω ότι τα εγγόνια μας θα μάθουν πρώτα τον Χαϊμ (Εβραϊκό όνομα) και μετά τον Όμηρο.

Ενώ έχω υπερθεματίσει πάνω στην σπουδαιότητα της ακαδημαϊκής θυρωρείας (gatekeeping), είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η αποδόμηση μιας πολιτιστικής προσωπικότητας μπορεί να πάρει μορφές διάφορες από τις επιθέσεις της ελίτ δημοσιογραφίας και της συγχρονισμένης ακαδημαϊκής κριτικής. Μπορεί επίσης να παίρνει μορφές όπως αυτή του αποκλεισμού και του κοινωνικο-πολιτισμικού ταμπού. Το 1999 ένα πάνελ από 13 συγγραφείς και ποιητές, περιλαμβανομένου και του John Updike, ψήφισαν να τιμήσουν τον Πάουντ με μια ανάγλυφη πλάκα που θα τον τοποθετούσε ανάμεσα σε μορφές όπως αυτές του T.S. Eliot, William Faulkner, Walt Whitman, William Carlos Williams, Emily Dickinson και του Edgar Allan Poe σε ένα σημείο του κυρίως κλίτους του Καθεδρικού Ναού του Αγ. Ιωάννου του θείου στη Νέα Υόρκη, εμπνεόμενοι από την Γωνιά του Ποιητού στο Westminster Abbey του Λονδίνου. Αυτή η προσπάθεια τελικά ακυρώθηκε από μια καμπάνια πίεσης προς τον Καθεδρικό Ναό ώστε να μπλοκαριστεί η συμμετοχή του Πάουντ. Ένας από τους λίγους εκπροσώπους προς το κοινό της καμπάνιας αυτής ήταν ο ακαδημαϊκός και «μελετητής» του Πάουντ, Tim Redman, συγγραφέας του βιβλίου Ο Έζρα Πάουντ και ο Ιταλικός Φασισμός. Ο Redman, ένας Εβραίος ακαδημαϊκός που έχει κάνει καριέρα με το να συνδυάζει το μίσος με την διαφήμιση, εξήγησε την αντίθεση του στην συμμετοχή του Πάουντ με την εξαιρετικά απότομη και ακαλαίσθητη απάντηση ότι: «Συνεισέφερε σε ένα περιβάλλον σκέψης που επέτρεψε να συμβεί το Ολοκαύτωμα».

  • Ο S. Eliot συχνά κατακρίνεται βάναυσα για αυτήν την τώρα πια διαβόητη ρήση του ότι «τα ποντίκια βρίσκονται στα θεμέλια / ο Εβραίος κάτω απ’ αυτά». Ο Eliot και ο Πάουντ μπορεί να χαμογελούσαν ειρωνικά εάν μάθαιναν πως αυτός ο περίβλεπτος καθεδρικός ναός τώρα διέθετε μια Εβραία δεσμοφύλακα, την Marsha Ra, η οποία με πάσα ειλικρίνεια θα εξηγούσε στους δημοσιογράφους ότι ο Πάουντ «έκανε αντι-σημιτικές ραδιοφωνικές εκπομπές την ώρα που ο λαός μου εξοντώνονταν στους θαλάμους αερίων». Η Ra, μια προσήλυτη στον Χριστιανισμό, επέμεινε ότι ο Πάουντ «δεν υπήρξε αντιπροσωπευτικός των Χριστιανικών ηθών». Οι New York Times αργότερα έγραψαν ότι ήταν η δεσποινίς Ra που οργάνωσε, και έτσι ήταν «κάτω από» την συλλογή υπογραφών για να μπλοκαριστεί η συμμετοχή του Παόυντ. Έτσι λοιπόν, ένα πάνελ δεκατριών ηγετικών φυσιογνωμιών στον τομέα της σύγχρονης λογοτεχνίας ακυρώθηκε από τον ακτιβισμό και την παράλογη ηθικολογία μιας μεσόκοπης Εβραίας βιβλιοθηκονόμου.

Για να συνοψίσω, έγινε αρκετά σαφές ότι ο αγώνας για την πολιτιστική μνήμη μπορεί να εμπλέκει περισσότερη εξειδίκευση σε επίπεδο παικτών, τάσεων και πράξης απ’ όσο θα περίμενε κανείς από κάποιο άμορφο «νεοφιλελεύθερο» zeitgeist όπως το φαντάστηκε ο συνάδελφός μου. Ο πολιτισμός, παρ’ όλη το μεγαλείο του, είναι στο τέλος μια εύθραυστη ύπαρξη. Απαιτεί φροντίδα, προστασία, και κατά καιρούς λίγο κλάδεμα. Εάν η κουλτούρα μας ξεχάσει τις ιδιοφυίες της, θα γίνουμε όλοι φτωχότεροι – ιδεολογικά, πνευματικά, σε επίπεδο τακτικής, και πολιτισμικά. Έχουμε όλοι καθήκον να κρατήσουμε αυτές τις προσωπικότητες και το έργο τους ζωντανά. Η ικανότητά μας ως προς αυτό θα κρίνει τελικά εάν υπάρχει πια ζωή στον πολιτισμό μας, ή εάν, όπως φοβόταν ο Πάουντ, δεν μένει πια τίποτα παρά «μια γριά ξεδοντιάρα». 

Σ.μ. – Gatekeeping (θυρωρεία) = ο έλεγχος διακίνησης δράσεων, πληροφοριών, ιδεών κλπ. από και προς μια κοινωνική ή θεσμική οντότητα

Ο Dr. Andrew Joyce είναι βασικός αρθρογράφος στην ιστοσελίδα του εξελικτικού ψυχολόγου Kevin MacDonald, The Occidental Observer.

Home