Translations

Il ruolo degli ebrei nella formazione della politica di immigrazione statunitense

/5 Comments/in /by

Capitolo 7
Oggi… gli immigrati – sopratutto gli immigrati ebrei – sembrano più americani di quanto possa sembrare [il WASP]. Sono loro le facce, le voci e le inflessioni di pensiero che ci sembrano più familiari, letteralmente d’istinto. [Il WASP] è l’eccentrico, lo straniero, il fossile. Gli diamo uno sguardo, un po’ attoniti, e ci chiediamo: “Dove sarà andato a finire?” Ce lo ricordiamo pallido, composto, vestito con cura, speditamente sicuro di sé. E lo percepiamo come un estraneo, un forestiero, una razza piuttosto nobile in via di estinzione… Ha cessato di essere caratteristico, e non ce ne siamo accorti fino a questo momento. Non in modo così enfatico, ad ogni modo. Read more

Worte als Waffen: Asymmetrie und Vorteil im sprachlichen Wettstreit

/in /by

Was haben Schach und Pfauenfedern gemeinsam? In der Geschichte der Menschheit gab es  auf eine derartige Frage lange Zeit keine vernünftige Antwort. Heute können wir antworten: „Sie können beide mit Hilfe eines Zweigs der Mathematik, nämlich die Spieltheorie, analysiert werden. Bei Spielen wie Schach geht es um Wettbewerb, um Strategien für mehr Erfolg und zur Vermeidung von Fehlschlägen.

Tarnen und Täuschen

Die Pfauenfedern sind ein gutes Beispiel fortgeschrittener Evolution. Man kann sie nicht verstehen, ohne zugleich die Augen und das Gehirn des Weibchens zu berücksichtigen, deren Paarungsvorliebe über Jahrtausende hinweg zur Selektion eines zunehmend schillernden männlichen Gefieders geführt hat. Männchen senden Signale aus, Weibchen entschlüsseln sie. Entsprechend kann man nicht Blumen verstehen, ohne das Nervensystem der Insekten zu berücksichtigen. Die Blumen senden Signale aus, die Insekten entschlüsseln sie – oder mißverstehen sie, denn biologische Signale können irreführend sein.

Lunar Hornet Moth (Sesia bembeciformis) by Ian Kimber

Falsches Signal:  der große Weiden-Glasflügler (Sesia bembeciformis),
ein Schmetterling, tarnt sich als Wespe

Manche Orchideenarten überlisten männliche Bienen mit Blüten, die das Aussehen oder den Geruch weiblicher Bienen nachahmen. Die männlichen Bienen bestäuben die Orchideen, indem sie versuchen, sich mit den Blüten zu paaren. Falsche Signale können auch abschrecken oder verbergen: manche harmlosen Insekten ahmen Wespen nach, andere imitieren Blätter oder Stengel. Wie den Parasitismus, so findet man auch das Tarnen und Täuschen überall in der Natur. Diese drei biologischen Aspekte können auch ein Licht auf das menschliche Verhalten werfen.

Barrieren durch Worte

Denn schließlich stehen Menschen auch im Wettbewerb miteinander. Wie die [anderen] Tiere senden und empfangen wir Signale, aber wir haben eine zusätzliche Form Signale entwickelt: wir sind die einzige Spezies, die eine vollausgebildete Sprache hat. Tatsächlich definiert uns die Sprache als eine Spezies und sie steht im Mittelpunkt allen Sozialverhaltens. Aber sie kann dabei auch in einem negativen Sinn wirken, indem sie Fremde ausschließt. Es gibt eine faszinierende Theorie, daß die Sprachenvielfalt – die Anzahl unterschiedlicher Sprachen, die in einer bestimmten Region gesprochen wird – von der Vielfalt der Parasiten dieser Region gefördert wird. Das würde erklären, warum  die Sprachen in den Tropen  am vielfältigsten und unterschiedlichsten sind. Je mehr Parasiten es gibt, umso wichtiger ist es für einen Stamm, eventuell infizierte Fremde fernzuhalten. Ob nun Parasiten die sprachliche Vielfalt ankurbeln oder nicht, auf jeden Fall stellen unterschiedliche Sprachen vorzügliche Barrieren dar – nicht nur gegen Infektionen, sondern auch gegen Schmarotzer.

Die Sprache kann aber auch eine Hilfe für Schmarotzertum und andere Formen der Ausbeutung sein. Überall in der Welt findet man Gaunersprachen und Slang: sie stärken die Bindung innerhalb der Gruppe und schirmen die Tätigkeit der Gruppe gegen prüfende Blicke von außen ab. Wenn aber Kriminelle fern ihrer Heimat operieren, brauchen sie keine neue Sprache zu erfinden. Das dümmliche liberale Motto “Vielfalt ist unsere Stärke“ kann falscher nicht sein, denn die Bekämpfung der Krimi­nalität wird weit schwieriger, wenn die Kriminellen Dutzende verschiedener Sprachen benutzen. In London oder New York muß sich die Polizei Informationen in allen möglichen Sprachen verschaffen – von Albanisch und Russisch bis Türkisch und Arabisch. Außerdem können fremde Kriminelle den Gang der Justiz verschleppen und erschweren, indem sie bei der Verhaftung oder Verurteilung vorgeben, kein Englisch zu können (siehe meinen Hinweis in “When with Roma”) Read more

Überlegungen zur Einheirat von Juden in die alteingesessene Elite

/1 Comment/in /by

 „Ich möchte meiner jüdischen Tochter danken. Ich habe eine jüdische Tochter. Das war nicht geplant, aber ich bin sehr froh, daß dies geschah.
Donald Trump, im Februar 2015.

In der Debatte über die Kandidatur von Donald Trump ist mir nicht entgangen, daß die Sachwalter der Interessen der Weißen dabei als häufigsten Kritik­punkt Trumps enge Verbindungen mit den Juden anführen, insbesondere seine familiären Bande.  Das geschieht mit gutem Grund.

Trumps Tochter Ivanka hat die jüdische Religion angenommen und ist seit 2009 mit einem jüdischen Immo­bilien-Spekulanten, Jared Kushner, verheiratet. Beide Enkelkinder von Donald Trump sind Juden. Als ich mich näher mit der Sache befaßte, schlug mich die Entdeckung in Bann, daß Ivanka schon früher zwei länger­währen­de Beziehungen mit Juden hatte, nämlich mit  Greg Hirsch und James Gubelmann. Außerdem ist Ivankas sehr enge Freundschaft mit Chelsea Clinton bemerkenswert, einem weiteren Sprößling der amerikanischen Macht­elite, die 2010 den jüdischen Finanzier Marc Mezvinsky heiratete. Die Situation der Trumps und der Clintons ist ein ausgezeichnetes Beispiel für die jahrhundertealte Anwendung der jüdischen Strategie, in die alteingesessene Elite einzuheiraten. Dieses Phänomen verdient es daher, einmal näher unter die Lupe genommen zu werden.

Die jüdische Einheirat in nicht-jüdische Machteliten ist ein wichtiger, aber zu wenig untersuchter Aspekt der jüdischen Strategien zur Erhaltung und Ausweitung ihres Einflusses. Auf den ersten Blick erscheint das natürlich paradox. Ein wesentlicher Zug der Evolutionsstrategie der Juden als Gruppe ist darauf gerichtet, ihren Genpool abzusondern und eine größere Beimischung aus den umgebenden Gruppen zu verhindern. Das Judentum zeigt in seiner Geschichte eine Fülle sozialer und kultureller Kontrollmechanismen, um den Kontakt mit Nichtjuden zu minimieren, und verhindert damit weitgehend einen Gen-Zufluß. Außerdem werden im Judentum Konvertiten in einer Weise abgeschreckt und verachtet, für die es keine Parallele in irgend einer anderen Religion gibt. Trotzdem ist eine Konversion und ein Zufluß zulässig und wird sogar eifrig angestrebt, sofern, wie Kevin MacDonald in „Der jüdische Sonderweg. Der Judaismus als Evolutionäre Gruppenstrategie“ (engl. Original A People That Shall Dwell Alone , 2002, im Folgenden PTSDA ) schreibt, ein solcher Gen-Zufluß von geringem Ausmaß blieb und einen signifikanten Netto-Nutzen für die Gruppe bot. In vergleichbarer Weise zeigt sich auch am entgegengesetzten Pol der jüdischen Ghetto-Strategie, daß die Kontrolle alles andere als undurchlässig war: diejenigen jüdischen Abtrünnigen, die am aufrichtigsten das Christentum annahmen, waren überwiegend arm und unbedeutend, und ihre Gemeinde trauerte ihnen im wesentlichen kaum nach. Der eugenische Nutzen, eine solchen Strategie zu verfolgen, ist offensichtlich. Read more

Juden und Geldverleih: eine zeitgenössische Fallstudie,Teil II

/in /by

Eine bemerkenswerte Karriere im Online-Kreditgeschäft machte Al Goldstein, ein Jude aus Usbe­ki­stan, der 1988 mit seiner Familie nach Amerika kam. Goldstein ist Mitbegründer und Vorstands­vor­sitzender von AvantCredit.com. Das Unternehmen gehört zu den am schnellsten wachsenden Anbietern von Ratenkrediten. Nachdem sich die Gesellschaft mehr als 1 Mrd. Dollar Kapital beschafft  hatte, war AvantCredit.com im Jahr 2014 die zahlungskräftigste Gesellschaft in Chicago. Sie hat mehr als 100.000 Darlehen vergeben und operiert in 46 US-Bundesstaaten, sowie in Großbritannien, wo sie unter dem Firmennamen SpringCoin.co.uk tätig ist. Aber das sind nicht die einzigen Fäden in Goldsteins Netz. Für diese jüdischen Geldverleih-Aktivitäten im Megabereich ist charakteristisch, daß sie mit einer ein­zelnen Gesell­schaft anfangen, und dann mit der Zeit unzählige neue Zweig- und Tochter­unter­nehmen hervorbringen. Auf diese Weise werden die Eigentumsverhältnisse, die Verflechtungen und die Ver­bind­lichkeiten der einzelnen Gesell­schaften schnell verschleiert. So war Goldstein z.B. auch Mitbe­gründer, Präsident und Vorstands­vorsitzender des Unternehmens CashNetUSA, dessen Name dann von 2004 bis 2008 in Enova International geändert wurde. Enova ist unter verschiedenen weiteren Firmen­namen tätig in Canada (Dollars Direct), Australien (Dollars Direct Australia) und Großbritannien, wo die Gesellschaft unter QuickQuid, Pounds to Pocket wie auch On Stride Financial firmiert. Fragt man sich, wo Goldstein wohl einen Teil seiner „Ernte ohne Regen“ anbringt, stelle ich fest, daß Gold­stein ein „aktives Mitglied“ des America Israel Public Affairs Committee (AIPAC) ist.

Im Gegensatz zu den meisten weißen Amerikanern, die mit Bestürzung erleben, wie die Vermögen der amerikanischen Mittelklasse immer mehr verfallen, sieht Goldstein in diesem Vorgang seine Chance. 2009 gründete er Pangea Properties, mit dem Ziel, Tausende Anwesen aufzukaufen, deren Hypotheken ver­fallen waren. Dieser Jude aus Usbekistan besitzt jetzt mehr als 10.000 Wohnungen, die zuvor Eigen­tum verschuldeter Amerikaner waren. Berichten zufolge hat sich Enova gebrüstet: „der Bedarf, den wir im Ver­braucher-Sektor decken, wurde durch mehrere demographische und sozioökono­mische Ent­wicklungen beeinflußt, einschließlich einer allgemeinen Zunahme der Bevölkerung und stagnieren­dem bis rückläufigem Wachstum der Haushaltseinkommen in diesem Bereich.“  Enova bezieht sich auf eine Umfrage des National Bureau of Economic Research, der zufolge fast die Hälfte der US-Ver­braucher angeben, nicht innerhalb eines Monats $ 2000 Rücklage aufbringen zu können. Enova sagt voraus, daß sich immer mehr Bürger zwecks finanzieller „Hilfe“ an das Unternehmen wenden werden, und Gold­steins Tätigkeit wurde von Dan und Bob Wolfberg, den Mitbegründern eines anderen Kredit­unter­nehmens mit Sitz in Chicago, PLS Financial Services Inc., als „ideal“ bezeichnet. Ein weiterer Glücksritter, der in den Jagdgefilden des amerikanischen Internet-Kredits zunehmend an Einfluß gewinnt, ist das Unter­nehmen LendUp, das 2011 von Sasha Orloff und Jacob Rosenberg in San Francisco ge­grün­­det wurde. Read more

Juden und Geldverleih, Teil 1

/in /by

„Schuldzinsen wachsen ohne Regen” – Jüdisches Sprichwort

Manche Dinge ändern sich nie, und dazu gehört offenbar die jüdische Verknüpfung mit Wucherzinsen. Ich hatte kürzlich ein Gespräch mit einem guten Freund, den die Wirtschaftskrise stark gebeutelt hat. Er erwähnte, daß er gezwungen war, einen Kleinkredit bei einem sogenannten Zahltag-Kreditgeber aufzu­nehmen. Diese relativ kleinen und kurzfristigen Kredite werden ohne Sicherheiten denjenigen angeboten, die krampfhaft versuchen, ihren sozioökonomischen Status zu bewahren, wobei die Gesellschaften oft Zins­sätze verlangen, die einem das Wasser in die Augen treiben. Im Laufe des Gesprächs teilte mir mein Freund ganz verzagt mit, daß aufgrund der hohen Zinsen seines jetzigen Kredits die Gefahr abzusehen war, daß er am Ende des Monats den laufenden Kredit nur durch eine erneute Kreditaufnahme tilgen könne.

Er saß in der Falle. Ich schaute mir den jungen Mann an, der in Kürze Vater wird, und schlug ihm vor, die gesamten Zinsen dieses speziellen Kredits zu übernehmen – unter einer Bedingungen: daß er es unter allen Umständen unterläßt, einen weiteren Kredit aufzunehmen. Er nahm mein Angebot dankbar an, aber ich konnte mich des Gefühls nicht erwehren, daß es nicht lange dauern wird, bis er wieder der Versuchung des schnellen (aber teuren) Bargelds erliegt.

Schon Cicero äußerte sich dazu, welch große Erträge die Sparsamkeit verschafft, und ich neige überdies zu der Auffassung, daß Sparsamkeit eher eine Frage des Charakters als der Finanzen ist. Aber in diesem Fall schien mir die Tatsache brisanter, daß mein junger Freund die Trag­weite seines Handels nicht überschaute und glaubte, seine Schäfchen im Trockenen zu haben, obwohl er sich in Wirklichkeit in einem internationalen Netz verfangen hatte, das gerade durch seinesgleichen gedeiht und floriert, durch Leute, die, wie er, hart arbeiten, aber wirtschaft­lich schwache Opfer „des Systems“ sind.

Der Sofort-Kredit in dem kleinen Ladenlokal deiner Heimatstadt oder die scheinbar geringfügigen Online-Darlehen mit den verharmlosenden Namen stellen nur die extremsten Auswüchse dieses Netzes dar. An diesem, von den armen Arbeitern reich gedeckten Tisch mästet sich eine Vielzahl von Geschäftemachern, die einer ethnischen Gruppe entstammen, die in genau dieser Sparte eine lange, stetige und vielgestaltige Geschichte aufweist. Dieser Sachverhalt ist gut dokumentiert und wird, wie ich hoffe, mit diesem Artikel noch besser untermauert, ungeachtet all derer, die jetzt laut „Vorurteil“ kreischen. Und aller Verschleierung durch offensichtliche Falsch­meldungen zum trotz sollte ich hinzufügen, daß sich dieser spezielle Stamm diese Betätigung überwiegend freiwillig selbst erkoren hat. Denn im Gegensatz zu den Ernten, die Mühsal, Schweiß, Bodenständigkeit und ja, eben Regen benötigen, wachsen Zinsen einfach und unaufhaltsam mit dem Ticken der Uhr.

Trotzdem möchte ich zur Widerlegung aller Vorwürfe von „Voreingenommenheit“, die sich dieser Artikel zuziehen könnte, darauf hinweisen, daß ich die unten angeführten Gesellschaften und Personen aufs sorgfältigste untersucht habe. Der Leser möge die Tatsachen, die ich daraus ableite, für sich selbst sprechen lassen.

Ich möchte in erster Linie die Auffassung widerlegen, daß die Verbindung zwischen Juden und dem ausbeuteri­schen Finanz­wesen ein Mythos oder ein Vorurteil sei. Anhand eines geschichtlichen Überblicks wie auch der detaillierten Schilderung von Tatsachen über eine große Anzahl heutiger Personen, Gesellschaften und Geschäfts­­prakti­ken hoffe ich, meinen Ausgangspunkt zu belegen: daß sich in unserer Mitte ein breitangelegter und schädlicher Transfer von Reichtum und Ressourcen von Nicht-Juden auf Juden vollzieht, und daß dies unter Verwendung uralter Methoden geschieht. Ich will die typischen Merkmale dieser Methoden – deren auffallendster der Finanzbetrug ist – detailliert schildern und unter Beweis stellen.  Read more

Važda Marie Ladenburgerové: Život ohrožující nedostatek vitamínu „R“

/in /by

Original article: The Murder of Maria Ladenburger: A Fatal Lack of Vitamin “R”

Vražda Marie Ladenburgerové: Život ohrožující nedostatek vitamínu „R“

Zasláno

 

Maria Ladenburger Hussein K.

Syndrom Amy Biehlové, kdy altruistické bělochy zavraždí lidé, kterým se snažili pomoci, a jejich rodiče následně vrahům okamžitě odpustí a projevují s nimi účast. Bělošská patologie par excellence.

Autor: Colin Lidell

Přestože neznám přesnou příčinu smrti dcery vysokého úředníka EU Marie Ladenburgerové, kterou před několika týdny ve Freiburgu znásilnil a utopil afgánských imigrant, vpuštěný do Německa politikou Angely Merkelové, troufnu si říci, že skutečná příčina úmrtí měla spíš než s přebytkem vody v plicích co dočinění s nedostatkem vitamínu „R.“

Kdyby vám to snad nedošlo, vitamín „R“ znamená „vitamín ‚rasismus‘,“ – ano, opět ono slovo, užívané k označení všeho od nacistických vyhlazovacích táborů až po tzv. „mikroagrese.“ 1] Jelikož ale už delší dobu žádné nacistické lágry – a dokonce ani lynčovací výpravy Ku-Klux-Klanu – nemáme, zpravidla se jím nálepkují lidé projevující byť jen lehké znepokojení či dokonce stín nedůvěry k lidem jiných ras a kultur, jejichž zvykům příliš nerozumí nebo se jim nelíbí.

Většině z nás to může za obvyklých okolností připadat jako vcelku banální postřeh, ale pro mladou dívku, která se pozdě v noci sama na kole vrací domů, to může být velice užitečné. Podle dostupných informací jela Maria domů z večírku po půl třetí v noci.

Podobně jako slavný Tygr Williama Blakea i tento zločin bezmála budí úžas svou děsivou symetrií, jakkoliv poněkud temného a nelítostného manichejského typu – zlu, nevděku a brutalitě Afghánce takřka zrcadlově odpovídá nevinnost, štědrost a zranitelnost „privilegovaného“ německého děvčete.


Ke znásilnění došlo u cyklostezky, postavené Němci s cílem přispět k posunu k čisté, zdravé a funkční společnosti – jen aby ji někdo ze společnosti divošské a brutální využil jako odpudivě příhodné místo k jednorázovému ukojení své nízké žádosti. Způsob Mariina usmrcení je obzvlášť k vzteku – pohozená a utonulá se zjevným opovržením, jak se postkoitální islám a jeho falešná morálka znovu ujaly vlády nad vrahovou od chtíče načas oproštěnou myslí. Výsledkem pak byla hanba a znechucení znásilněným kufar masem.

Co se týče mladé Marie, byla podle všeho prostoupena duchem toho, co James Lawrence nedávno nazval kosmopolitismem svých eurohujerských rodičů, a tuto identitu a ideologii přijala plně za svou.

Studovala medicínu – jistě, Médecins Sans Frontieres atd. – a samozřejmě pomáhala v místním uprchlickém centru (ano, díky „Mutti“ Merkelové teď nějaké takové stojí v každém německém městě).

Tam možná padla do oka svému pozdějšímu vrahovi, nebo taky ne. Ale i tato skutečnost sama o sobě ukazuje její nesmírnou naivitu – mladé pohledné ženy se zblízka vystavují hluboké sexuální frustraci mladých muslimů oddělených od svých žen i náhražek za ně, které jim jejich kultura z chmurné nutnosti nabízí; Německo pak platí za roztomilé kurzy svádění Němek pro migranty. Ty ale spíš dávají na odiv slabost, než že by opravdu pomáhaly Mustafovi a Mohamedovi zaskórovat s Helgou a Hannou na místní eurodiskotéce.

Nedostatkem vitamínu „R“ netrpí jen jednotlivci. Německo a Švédsko ukazují, že může snadno postihnout i společnosti a státy, zejména ty určené k likvidaci. Nejbolestněji se ale projevuje v případě znásilněných a zavražděných mladých žen.

Marii zcela očividně úplně chyběl tento nezbytný mentální vitamín, časem prověřená protilátka účinkující proti naivnímu přijímání nebezpečí, kterým nerozumíme. Možná k útoku skutečně došlo bez varování, pokud ji imigrant přepadl z úkrytu, možná zastavila právě proto, že ho viděla. Ale na každá pád si byla vědoma celkové situace, tj. že její město je plné mladých cizinců.

Každé rozumné osobě by pozdně noční jízda po osamělé cestě jevila nesmírně pošetile. Ale pro lidi pocházející z Mariina prostředí, stižené těžkým deficitem vitamínu „R“ by podobná myšlenka byla urážkou nejen jejich protirasistického, ale i toho feministického smýšlení.

Kdyby nezemřela, její víra by ji dost možná jen zajistila odklad a odlišný způsob smrti: obětavá kariéra v neziskovce či veřejném sektoru ve službách vetřelců, sama však bezdětná nebo s jedním dítětem.

Bohužel, ale nijak překvapivě, vyznávají Mariiny hodnoty i její rodiče. Její otec pracuje jako vysoce postavený právník ve strukturách EU, jejímž hlavním cíle je nahradit původní evropské obyvatelstvo a kulturu. Člověk by se snad mohl domnívat, že by otce události mohly přimět k přehodnocení jeho oddanosti dovozu dalších „rapefugees“, ale on namísto kytek požádal smuteční hosty o příspěvky bangladéšské katolické církvi, na jejímž webu se dočítáme následující: „Podporujeme uprchlíky a žadatele o azyl s rodinami v uprchlickém centru Bissierstraße finanční pomocí na hledání ubytování a zaměstnání.“

Další nepochopitelný příklad toho, co Christopher Donovan nazval syndromem Amy Biehlové, kdy altruistické bělochy zavraždí lidé, kterým se snažili pomoci, a jejich rodiče následně vrahům okamžitě odpustí a projevují s nimi účast. Bělošská patologie par excellence.

Poznámka:

1] Pro obecnou současnou definici ‚mikroagrese‘ viz Sue, “Microaggressions, Marginality, and Oppression”: „Mikroagrese jsou každodenní slovní, nonverbální a environmentální křivdy, ignorování či urážky – úmyslné či neúmyslné – přenášející nepřátelské, pohrdlivé nebo negativní poselství adresátovi výhradně na základě jejich příslušnosti k marginalizované skupině“ (str. 3).

Úvaha Colina Lidella The Murder of Maria Ladenburger: A Fatal Lack of Vitamin “R” vyšel na stránkách The Occidental Observer 5. prosince 2016.

Ο Έζρα Πάουντ, ο εβραϊκός ακτιβισμός και η μάχη για την πολιτισμική μνήμη

/in /by

Δρ Άντριου Τζόϋς – (Andrew Joyce Ph D)

«Ο τρόμος του Πάουντ για τον Καζίν και τους υπόλοιπους από εμάς, αν είμαστε ειλικρινείς, είναι ο τρόμος για τον ρατσισμό του»
Θέοντορ Βάϊς, The New York Review of books, 1986. 

Συχνά παίρνω μεγάλη ικανοποίηση κοιτώντας στο παρελθόν και βρίσκοντας, μεταξύ των μεγάλων έργων και ιδιοφυϊών, ιδέες που μοιραζόμαστε σε μεγάλο βαθμό. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Οι καιροί έχουν αλλάξει τόσο δραματικά, και τα περιθώρια για «αποδεκτές» ιδέες έχουν τόσο ριζικά στενέψει, ώστε σχεδόν κάθε μεγάλος παραγωγικός και σημαντικός διανοητής πριν την δεκαετία του 1950 έτρεφε κοινωνικο-πολιτικές απόψεις που θεωρούνται ημι-φασιστικές από την σημερινή θεώρηση. Οι περισσότεροι από εμάς θα είμαστε γνώστες, φυσικά, του ότι αυτές οι ευρύτερες πολιτιστικές μετατοπίσεις είχαν εξαιρετικά αρνητικό αντίκτυπο πάνω στην κοινωνικο-ιστορική κληρονομιά τέτοιων προσώπων. Εν συντομία, στα πλαίσια μιας κοινωνικής πραγματικότητας τόσο πρόθυμης να διαγράψει τους «λευκούς γέρους» από τα βιβλία της ιστορίας, τέτοιες μορφές θα είναι από τις πρώτες που θα εξαφανιστούν.

Στα πλαίσια αυτού του δυσοίωνου πλαισίου, ένας συνάδελφος και ακαδημαϊκός της λογοτεχνίας, πρόσφατα αισθάνθηκε την διάθεση να με πληροφορήσει ότι η μεγάλη διάνοια της λογοτεχνίας, ο Έζρα Πάουντ (1885-1972), ο οποίος έτρεφε μια γνήσια και ανοιχτή συμπάθεια για τον Φασισμό, σιγά-σιγά και υπογείως εξοστρακίζεται από τις βιβλιογραφίες των πανεπιστημίων και τις εγκυκλίους των σχολείων. Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει τους αναγνώστες του The Occidental Observer ότι έχοντας φυλακιστεί στο «κελί του θανάτου» για τις συμπάθειές του κατά την διάρκεια του πολέμου, και έχοντας οδηγηθεί πρώτα σε ψυχιατρική κλινική και μετέπειτα εκτός της ίδιας του της πατρίδας, η τιμωρία του Πάουντ θα συνεχιζόταν και μετά θάνατον με την καταδίκη του στην ανωνυμία. Εκεί πού ο φίλος μου είχε λάθος, ωστόσο, ήταν το να αποδίδει την αργή εξαφάνιση του Πάουντ σε ένα άμορφο «νεοφιλελεύθερο» zeitgeist. Σαν ερασιτέχνης φίλος της Σύγχρονης ποίησης για σχεδόν μια δεκαετία, και εθνικιστής για ακόμη περισσότερο, έχω οξύτερη συνείδηση της φύσης των ιδιαιτεροτήτων πίσω από την υποβάθμιση του ταλαιπωρημένου ποιητή. Μακράν του να είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο, είχα επίσης συνείδηση του γεγονότος ότι τα σημαντικότερα βήματα για την περιθωριοποίηση του Πάουντ είχαν γίνει δεκαετίες νωρίτερα. Έχοντας μοιραστεί με τον συνάδελφό μου τις σκέψεις μου για αυτές τις ιδιαιτερότητες, τις παραθέτω στο παρόν κείμενο προς εξέταση από τους αναγνώστες μας.

Η διαδικασία της εξαφάνισης μιας ιδιοφυίας και της κοσμοθεώρησής της από την πολιτιστική μνήμη του λαού του είναι σαφής και σχετικά κοινότυπη. Κατά την πορεία αρκετών ερευνητικών πρότζεκτ την τελευταία δεκαετία, συνειδητοποίησα πως ακόμη κι εκεί όπου ιδεολογικά ύποπτες προσωπικότητες επιτρέπεται να γίνονται αντικείμενο μελέτης, οι κοινωνικο-πολιτικές ιδέες αυτών των «λερωμένων» ατόμων, άσχετα από το πόσο δεσπόζουσες στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους ή της πνευματικής τους κοσμοθεώρησης, τέτοιες ιδέες απομονώνονται από την κοινωνική και επαγγελματική τους βιογράφιση, και συχνά παρουσιάζονται ως δυσάρεστα «ηθικά στίγματα» σε μια κατά τα άλλα αποδεκτή και παραγωγική πορεία. Ένα άριστο παράδειγμα κατ’ αυτό είναι το βιβλίο του 2005 του  W.J. McCormack Blood Kindred: W.B. Yeats, The Life, The Death, The Politics, το οποίο προσπάθησε να «αποκαλύψει» και να απομονώσει την θρυλούμενη «έντονη σχέση» του Αγγλο-Ιρλανδού ποιητή με τον Φασισμό και τον αντι-σημητισμό. Με αυτό τον τρόπο, οι «προσβλητικές» αλλά «ελλάσoνες» φιγούρες σαν τον Yeats καθίστανται «ασφαλείς» για τα νεαρά και εύπλαστα μυαλά των Λευκών μαθητών που περνάνε μέσα από τα συστήματα των πανεπιστημίων μας. Στις ποιο «ακραίες» περιπτώσεις ωστόσο, όπως αυτές του ανοιχτά φιλικού προς τον Φασισμό Πάουντ, αυτές οι «ηθικές κηλίδες» και η αγανάκτηση που προκαλούν, θεωρούνται μη διαχειρίσιμες και ασυγχώρητες. Διογκώνονται, και χρησιμοποιούνται στην προσπάθεια να δυσφημιστεί και να υποβαθμιστεί η λόγια προσωπικότητα. Η διαδικασία της δυσφήμισης και υποβάθμισης στο τέλος οδηγεί αυτήν την προσωπικότητα εκτός αποδεκτούς δημόσιας συζήτησης και αναγνώρισης, κι έτσι στην αφάνεια.

Η μέθοδος της δυσφήμισης και υποβάθμισης είναι ήπια και αργή, όπως ο μυθριδατισμός. Εξυπηρετείται επίσης σε μεγάλο βαθμό από την τώρα πια γνωστή πρακτική της ακαδημαϊκής και πολιτιστικής θυρωρείας (gatekeeping) (σ.μ.). Παραμένοντας στο παράδειγμα του Πάουντ, είναι διαφωτιστικό να μελετηθεί το έργο του Εβραίου ακαδημαϊκού Λούις Μέναντ (Louis Menand), ο οποίος κατείχε έδρες με εξαιρετική επιρροή στην Αγγλική Λογοτεχνία στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, και είναι εξέχων κριτικός λογοτεχνίας στο The New Yorker και στο The New York Review of Books. Σε ένα άρθρο του 2008 με τίτλο «Το Λάθος του Πάουντ» (The Pound Error), ο Μέναντ εξαπόλυσε ακριβώς αυτό το υποτιμητικό κατηγορητήριο το οποίο εξακολουθεί να στρώνει τον δρόμο για την απάλειψή του Πάουντ από την πολιτιστική μνήμη. Στην απόδοση του Μέναντ σχετικά με την προσωπικότητα του ποιητή, ο Πάουντ υπήρξε «ματαιόδοξος και ιδιόρρυθμος», αλλά μακράν το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν «ότι ήταν Φασίστας». Ο Μέναντ λέει για τον Πάουντ ότι είχε καταληφθεί από μια «εμμονή με τους Εβραίους», το οποίο ναι μεν είναι αλήθεια στο βαθμό όμως όπου είχε μια εχθρική προδιάθεση προς την τοκογλυφία και την οικονομική ασυδοσία η οποία τον οδήγησε σε ιδεολογική αντιπαράθεση με μερικούς από τους σημαντικούς καινοτόμους σε αυτή την περιοχή της οικονομικής ζωής. Ο Πάουντ, ο τιτάνας των γραμμάτων και ο εμπνευστής των W.B. Yeats, James Joyce, Wyndham Lewis, και του T.S. Eliot (μεταξύ πολλών άλλων), εν τέλει απορρίπτεται από τον Μέναντ ως «ένας αποτυχημένος», γνωστός μόνο για «τις χαοτικές του πολιτικές πεποιθήσεις και την περιορισμένη ποιητική του ικανότητα».

Εκπέμποντας από τέτοια ακαδημαϊκά ύψη, οι προσβολές του Μέναντ θα ήταν αρκετά σημαντικές στην απομείωση του έργου και της πολιτιστικής μνήμης του Έζρα Πάουντ. Όμως η προσπάθεια είναι πιο ευρεία κι έτσι πιο αποτελεσματική. Αν και κανείς ενστικτωδώς θα περίμενε η «αντι-σημιτική» παραγωγή ποιητών σαν τον Πάουντ και τον T.S. Eliot να στρέψει αλλού τα βλέμματα των Εβραίων κριτικών λογοτεχνίας, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Όντως, ως αντίστροφο είδωλο των ισχυρισμών του Μέναντ, τελικά διαφαίνεται ότι είναι οι Εβραίοι εκείνοι που έχουν εμμονή με τον Πάουντ. Ο Πάουντ, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον ποιητή, έχει ασκήσει κάποια έλκτική επιρροή πάνω σε μια μεγάλη ομάδα Εβραίων ακαδημαϊκών, όλοι εκ των οποίων έχουν μαγνητιστεί προς εκείνον από έναν φλεγόμενο ζήλο για να αποδομήσουν το έργο, τη ζωή και την κληρονομιά του. Αυτή η παραλληλία μίσους με γοητεία εκφράζεται υπογείως στο βιβλίο του Anthony Julius, T.S. Eliot, anti–Semitism and Literary Form, μέσα στο οποίο ο Julius γράφει ότι οι Εβραίοι που διαβάζουν την ποίηση του Eliot «νοιώθουν αποστροφή, παράλληλα όμως εντυπωσιάζονται». Αυτοί οι ακαδημαϊκοί ακτιβιστές νοιώθουν αποστροφή ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια αδικαιολόγητη κριτική προς την εθνοτική τους ομάδα, και αντιλαμβάνονται αυτή την κριτική ακόμη πιο μεγενθυμένη λόγω του εθνοκεντρισμού τους. Νοιώθουν εντυπωσιασμένοι επειδή είναι σε θέση να εκτιμήσουν, αλλά και να νοιώσουν απειλούμενοι από το χάρισμα του στόχου τους, συχνά χωρίς την θέλησή τους. Η «έλξη» προέρχεται από την διάθεση να αποδομήσουν και να υποσκάψουν αυτό το χάρισμα, κι έτσι να εκδικηθούν ή να μετριάσουν τον βαθμό της κριτικής.

Μετά θάνατον, στον Πάουντ δεν έλλειψαν οι Εβραίοι «θαυμαστές». Ο θάνατος μιας εξέχουσας μορφής συχνά συνοδεύεται από κάποιο ανανεωμένο ενδιαφέρον για το έργο αυτού του ατόμου και την σημασία του. Κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει πως, ειδικά στην σύγχρονη εποχή, τα πρώτα δέκα ή είκοσι χρόνια μετά θάνατον ίσως να ρυθμίζουν το πώς ή το εάν αυτή την προσωπικότητα θα την θυμούνται στο απώτερο μέλλον. Όταν πέθανε ο Πάουντ στην Βενετία τον Νοέμβριο του 1972, το υπόλοιπο της δεκαετίας του ’70 χαρακτηρίστηκε από ένα ευρύ και έντονο ενδιαφέρον αλλά και την επανανακάλυψη της ποίησής του, αυτός όμως ο ενθουσιασμός δεν μοιράστηκε από Εβραίους διανοούμενους. Μετά τον θάνατο του Πάουντ, ένας από τους πιο φανατικούς και λαλίστατους ήταν ο Alfred Kazin, σημαίνων κριτικός λογοτεχνίας και ένας από τους New York Intellectuals. Ο Alfred Kazin θα έγραφε με λανθάνον μίσος το 1986 ότι «στο μουσείο σύγχρονης λογοτεχνίας κανείς δεν καταλαμβάνει τόσο χώρο όσο ο Πάουντ. … Η βιβλιογραφία για τον Πάουντ είναι τεράστια και διογκώνεται με τον μήνα». Αυτό που διέκρινε  το … «ενδιαφέρον» του Kazin, και αργότερα των Theodore Weiss, Macha Rosenthal, Charles Bernstein, Nancy Harrowitz και πιο πρόσφατα των Noel Stock, Tim Redman, Louis Menand και David Biespiel, από τον αρχικό ενθουσιασμό της δεκαετίας του ’70, ήταν οι αποδομητικές και ανταγωνιστικές απόψεις των Εβραίων ακαδημαϊκών.

Με λόγο που καθρεφτίζει σχεδόν τέλεια την άποψη του Julius ο οποίος ένοιωθε «αποστροφή και εντυπωσιασμό» από το έργο του T.S. Eliot, η δηκτική επίθεση του Kazin το 1986 είχε τίτλο «Ο Τρόμος και η Τρέλα για τον Έζρα Πάουντ» (The Fascination and Terror of Ezra Pound). Το αντικείμενο της ενασχόλησης των Εβραίων δεν ήταν η συμμετοχή στην εκτίμηση και στην εγκαθίδρυση μιας προσωπικότητας του πολιτισμού στο λογοτεχνικό πάνθεον, αλλά μάλλον η αποδόμηση της φήμης του στόχου τους και η αποδυνάμωση της ισχύος του στην πολιτιστική μνήμη.

Επιτιθέμενοι στον μετά θάνατον ενθουσιασμό για το έργο του Έζρα Πάουντ, αυτοί οι διανοούμενοι στην ουσία καταδίκαζαν τον Πάουντ σε έναν δεύτερο, πολιτισμικό θάνατο.

Σ’ αυτή την προσπάθεια αποδόμησης τα επιχειρήματα ήταν ιδιαίτερα σαθρά καθώς και η μέθοδος της επίθεσης εξαιρετικά αφηρημένη και ακραία. Οι επιθέσεις στην κληρονομιά και το έργο του Πάουντ από αυτούς τους Εβραίους διανοούμενους κατά την δεκαετία που ακολούθησε τον θάνατό του ήταν απίστευτα σκληρές. Όταν, το 1973, ο Άγγλος ακαδημαϊκός λογοτεχνίας Michael Wood έγραψε μια θετική κριτική δύο έργων (μη Εβραίων συγγραφέων) σχετικά με τον ποιητή, ήρθε αντιμέτωπος με μια αξιοσημείωτη αγριότητα από την πλευρά του Νεοϋρκέζου Εβραίου συγγραφέα Max Geltman. Ο Wood είχε διαπράξει το αμάρτημα να γράψει ότι είχε συναντήσει μεγάλη τρυφερότητα στο έργο του Πάουντ, στο οποίο ο Geltman απάντησε ρωτώντας εάν «η λέξη ‘τρυφερότητα’ αναφέρεται στο είδος της τρυφερής φροντίδας που εξασκήθηκε στους θαλάμους αερίων». Στην επεκτεινόμενη επίθεσή του, ο Geltman ειρωνεύτηκε τον Πάουντ, με ειρωνικά σχόλια για την αγροτική καταγωγή του: «ο σαλιάρης κομήτης που ξεπήδησε από το Χέυλυ του Άϊνταχο». Στην κατακλείδα, ο Geltman θα ολοκληρώσει το κείμενο με μια αόριστη αναφορά σε ένα θλιβερό σημείωμα που δήθεν είχε γραφτεί από ένα παιδί σε ένα «Στρατόπεδο θανάτου των Ναζί». Η απάντηση του Wood ήταν θαρραλέα και επικριτική, περιγράφοντας την επίθεση του Geltman ως «και ανόητη και ασυνάρτητη». Και τα καταληκτικά σχόλια του Wood ήταν μια τέλεια καταδίκη της τακτικής της χρήσης Εβραϊκού συναισθηματισμού (Schmaltz) από τον Geltman: «Δεν υπάρχει, ωστόσο, τίποτε στον Πάουντ το οποίο να είναι τόσο άσχημο όσο η τελευταία παράγραφος του γράμματος του κου Geltman. Εάν πίστη στην μνήμη του Ολοκαυτώματος σημαίνει να εκμεταλλεύεσαι την μνήμη εκείνου του παιδιού για χάριν ενός φτηνού, πολεμικού πάθους, τότε είμαι εντελώς υπέρ της λήθης».

Δυστυχώς, μη Εβραίοι με ισχυρή γνώμη όπως ο Wood είχαν από την δεκαετία του ’70 μειωθεί σε αριθμό στα υψηλότερα στρώματα της ακαδημαϊκής ζωής και της κριτικής. Ως αποτέλεσμα, και σε οξεία αντίθεση με το ενθουσιώδες κλίμα των αρχών του ’70, από την δεκαετία του ’80 η ζυγαριά της γενικής γνώμης σχετικά με τον Πάουντ άρχισε να γέρνει καταφανώς εναντίον του. Η επίθεση το 1986 του Alfred Kazin στον Πάουντ ήταν ακόμη πιο καθοριστική από το περιστατικό με τον Geltman, και περιεγράφετο από έναν φίλο του ποιητή ως «σαν να αγγίζει κάποια ύψη μοχθηρίας», με τον «θρασύ» υπαινιγμό ότι ο Πάουντ «ήταν υπεύθυνος για τους 7.740 Ιταλο-Εβραίους που πέθαναν στο Άουσβιτς». Γι’ αυτόν τον New York Intellectual, τον Kazin, ο Πάουντ ήταν η επιτομή του «Λευκού Ιμπεριαλιστή», «Σίγουρα, μια αμερικανικής υφής ιδιοφυία στο να οικειοποιείται γη που δεν του ανήκει». Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, η καυστική επίθεση του Kazin αντιπροσώπευε μια προσπάθεια να οδηγήσει τον διάσημο Πάουντ, και άλλους Μοντερνιστές ποιητές σχετιζόμενους με την αναδόμηση του Ομηρικού μύθου, αν όχι και του volkisch τρόπου σκέψης, στην αφάνεια.

      «Ο Μοντερνισμός απειλεί να επικρατήσει του αφηγήματος.

η υπόδειξη του Eliot, ότι η προηγούμενη λογοτεχνική

παραγωγή θα πρέπει συνεχώς να ενσωματώνεται στην αισ-

θητική του παρόντος, είχε οδηγήσει στην σταθερή αφαίρε-

ση και διαστρέβλωση της πραγματικής ιστορίας. Ο Μοντερνισμός

δεν πρέπει να γίνει ο μοναδικός συγγραφέας της ιστορίας του.

Ο Μοντερνισμός δεν είναι η μοναδική μας παράδοση»

Σε αυτόν τον τομέα, ο Kazin βρήκε σύμφωνο τον ακαδημαϊκό του Πρίνστον, Theodore Weiss, ο οποίος συμφώνησε ότι «όποια κι αν είναι η τρέλα τους, ο Πάουντ και ο μοντερνισμός ανήκουν εδώ και καιρό στο νεκρό παρελθόν», και πρότεινε «ο Πάουντ και ο Μοντερνισμός να αγνοηθούν ή εάν μας απασχολήσουν, να τους χειριστούμε αρνητικά, και η ίδια η ποίηση να θεωρηθεί περιφερειακή, ασήμαντη όπως όντως είναι σε μια βιομηχανική κοινωνία». Πιο πρόσφατα, ο David Biespiel δηλώνει ότι «ακόμα κι αν ο βίαιος φασισμός του Πάουντ και ο αντισημιτισμός του δεν ήταν τόσο άσχημα, η ποίησή του πρέπει να εγκαταλειφθεί επειδή ταυτίζεται όλο και λιγότερο με το σήμερα και όλο και περισσότερο χάνεται στο παρελθόν». Έτσι, μέσω της Εβραϊκής κυριαρχίας πάνω στα κυριότερα «πόστα» του πολιτισμού, είμαστε μάρτυρες της σταθερής μετατόπισης από μια κατάσταση στην οποία «Η βιβλιογραφία για τον Πάουντ είναι τεράστια και διογκώνεται με τον μήνα» σε μια κατά την οποία ο Πάουντ καθίσταται ένα «περιφερειακό» τίποτα, ένας «αποτυχημένος», ή και ακόμη χειρότερα.

Η ισχυρή παρουσία μέσα στα ελίτ τμήματα Αγγλικής λογοτεχνίας των Δυτικών πανεπιστημίων ενός Εβραϊκού μπλοκ το οποίο προωθεί Εβραϊκά συμφέροντα (περιθωριοποιώντας κάποιον «αντι-Σημίτη» και όποιο λογοτεχνικό ρεύμα σπιλώνεται ως «αντι-Σημιτικό») είναι γεγονός κάπως ειρωνικό το δεδομένο ότι Εβραίοι κριτικοί λογοτεχνίας σαν τον Anthony Julius εξέφρασαν μεμψιμοιρία σχετικά με το γεγονός ότι «είναι ευρέως γνωστό ότι τα τμήματα Αγγλικής λογοτεχνίας στην Αμερική ήταν κάποτε εχθρικά ειδικά σε Εβραίους υποψηφίους». Αυτό στο οποίο αναφέρεται ο Julius ήταν η υπόγεια σύγκρουση που έλαβε χώρα στα  πανεπιστήμια της Δύσης μεταξύ της δεκαετίας του ‘20 και του ’50, μια σύγκρουση που έμελλε να λάβει τέλος με τους Εβραίους διανοούμενους σαν τον Weiss και τον Menand να κατακλύζουν τις ηγετικές θέσεις στα κορυφαία πανεπιστήμια της Ivy League, και άλλους εβραίους διανοούμενους σαν τον Kazin να κυριαρχούν στις κυριότερες λεωφόρους της κριτικής. Αν η «παλιά φρουρά» των WASP πραγματικά ποτέ απολάμβανε τα προνόμια της ακαδημαϊκής και πολιτιστικής θυρωρείας (gatekeeping), κάτι τέτοιο είχε απωλεσθεί οριστικά κατά την δεκαετία του 1960 από τους Εβραίους.

Η σύγκρουση δεν μπορεί να εκληφθεί ως καλοήθης είτε κατά την διάρκειά της είτε στα αποτελέσματά της. Στα τμήματα Αγγλικής λογοτεχνίας, και πιθανώς σε πολλές άλλες κατευθύνσεις, και οι WASP και οι Εβραίοι αντιλαμβάνονταν τα συμφέροντα της ομάδας τους ως επισφαλή. Στο Yale, οι WASP καθηγητές εξέφραζαν αμφιβολίες και ανησυχία για το ότι «οι Εβραίοι δεν διέθεταν το πολιτισμικό και θρησκευτικό background για να διδάξουν Αγγλική λογοτεχνία». Κάτι το οποίο πιθανά ήταν η ήπια έκφραση της άποψης πως οι Εβραίοι θα ήταν ασυναίσθητα εχθρικοί σε μεγάλο μέρος του Κανόνα της Αγγλικής Λογοτεχνίας. Από την άλλη πλευρά, χρειάζεται κάποιος μόνο να ψάξει μερικά από τα ημερολόγια Εβραίων ακαδημαϊκών λογοτεχνίας για να μάθει ότι αυτή η εχθρότητα όντως υπήρχε στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκε για τις εμπειρίες του στο Yale της δεκαετίας του 1950, ο Harold Bloom απάντησε σαρκαστικά ότι ήταν «ένας Αγγλο-Καθολικός εφιάλτης. Όλοι ήταν στα γόνατα μπροστά στον κύριο T.S. Eliot».

Με δεδομένο αυτό το υλικό, όποιο επιχείρημα ότι Εβραίοι και gentiles είχαν τα ίδια πολιτισμικά συμφέροντα θα πρέπει να τύχει υγειούς σκεπτικισμού. Όντως, είναι ανησυχητικό, το λιγότερο, το ότι μια ομάδα που διακατέχεται από εμφανή εχθροπάθεια απέναντι σε πολιτιστικές μορφές, συμφέροντα και την κληρονομιά των Λευκών Ευρωπαίων αυτή την στιγμή κυριαρχεί στα ανώτατα κλιμάκια αυτής της ίδιας κουλτούρας. Οι Εβραίοι ακαδημαϊκοί έχουν καταστεί ένα σημαντικό μέρος της εχθρικής σε εμάς ελίτ.

Ενώ ίσως μας ενθαρρύνουν αυτοί που διαμορφώνουν την σημερινή μας κουλτούρα να πιστέψουμε πως η είσοδος των Εβραίων στις Ανθρωπιστικές σπουδές μας βοήθησε να γίνουμε πιο «πολίτες του κόσμου» και «αντικειμενικοί» στην δημιουργική μας ζωή, μια νηφάλια ενατένιση πάνω στην σύγχρονη δραστηριότητα των Εβραίων στην Αγγλική λογοτεχνία αποκαλύπτει ακριβώς το αντίθετο. Ακόμη κι αν δεχτούμε την οπτική του Bloom, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντικαταστήσαμε απλά τον «Αγγλο-Καθολικό εφιάλτη» με έναν Εβραϊκό. Και αντί να βρισκόμαστε στα γόνατα μπροστά στον «κύριο T.S. Eliot» όλοι τώρα βρίσκονται στα γόνατα μπροστά στην Εβραϊκή θυματοποίηση. Η φανερή Εβραϊκή αδυναμία στο να εκτιμήσουν την Αγγλική λογοτεχνία πέρα από ένα στενά εθνοτικό πρίσμα καταδεικνύεται ακόμη και από τις συντομότερες βιβλιογραφίες των κορυφαίων ακαδημαϊκών του τομέα αυτού:

Derek Cohen and Deborah Heller’s Jewish Presences in English Literature

Bryan Cheyette’s Constructions of ‘the Jew in English Literature and Society and his Between Race and Culture: Representations of ‘the Jew’ in English and American Literature

Harry Levi’s Jewish Characters in Fiction: English Literature

James Shapiro’s Shakespeare and the Jews

Edgar Rosenberg’s From Shylock to Svengali: Jewish Stereotypes in English Fiction

Gary Levine’s The Merchant of Modernism: The Economic Jew in Anglo-American Literature

Heidi Kaufman’s English Origins, Jewish Discourse, and the Nineteenth-Century British Novel

Esther Panitz’s The Alien in the Midst: images of Jews in English Literature

Edward Calisch’s The Jew in English Literature: As Author and as Subject

Matthew Biberman’s Masculinity, Anti-Semitism, and Early Modern English Literature

Eva Holmberg’s Jews in the Early Modern English Imagination

Phillip Aronstein’s The Jews in English Poetry and Fiction

Nadia Valman’s The Jewess in Nineteenth-Century British Literary Culture

Frank Felsenstein’s Anti-Semitic Stereotypes: A Paradigm of Otherness in English Popular Culture

Jonathan Freedman’s The Temple of Culture: Assimilation and Anti-Semitism in Literary Anglo-America

Sheila Spector’s British Romanticism and the Jews: History Culture and Literature

Anna Rubin’s Images in Transition: the English Jew in English Literature, 1660-1830

Αυτά τα έργα αντιπροσωπεύουν μόνο την κορυφή ενός πολύ μεγάλου και συνεχώς διογκούμενου παγόβουνου. Προστίθενται σε εκατοντάδες άρθρα που εμφανίζονται σε σημαντικές εφημερίδες και περιοδικά. Συγγραφείς σαν τον Julius μας θέλουν να πιστέψουμε ότι οι απόψεις των ακαδημαϊκών του Yale της δεκαετίας του 1950 βασιζόνταν σε ένα παράλογο μίσος – οι ανίδεες ανησυχίες των σκονισμένων Λευκών γερόντων. Κι όμως, η τροχιά που πήρε η λογοτεχνία στην Αγγλική γλώσσα, και σε σχέση με το παρελθόν αλλά και με το παρόν της, κινείται προς μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τότε που έληξε η κυριαρχία των WASP.

Αυτή η νέα διαφοροποίηση δεν ήταν για το καλό. Οι όμοιοι του Πάουντ, του Yeats και του Eliot έχουν παραχωρήσει τώρα το πεδίο σε εθνοτικά μυωπικές δημιουργίες όπως αυτή του Philip Roth, το Portnoy’s Complaint (1969), που πραγματεύεται την ζωή ενός νευρωτικού και ψυχαναγκαστικά αυνανιζόμενου Εβραίου, και αυτή, η παρόμοια αν και περισσότερο περιφραστική, του Howard Jacobson, The Finkler Question (2010). Μισο-αστειεύομαι όταν προβλέπω ότι τα εγγόνια μας θα μάθουν πρώτα τον Χαϊμ (Εβραϊκό όνομα) και μετά τον Όμηρο.

Ενώ έχω υπερθεματίσει πάνω στην σπουδαιότητα της ακαδημαϊκής θυρωρείας (gatekeeping), είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η αποδόμηση μιας πολιτιστικής προσωπικότητας μπορεί να πάρει μορφές διάφορες από τις επιθέσεις της ελίτ δημοσιογραφίας και της συγχρονισμένης ακαδημαϊκής κριτικής. Μπορεί επίσης να παίρνει μορφές όπως αυτή του αποκλεισμού και του κοινωνικο-πολιτισμικού ταμπού. Το 1999 ένα πάνελ από 13 συγγραφείς και ποιητές, περιλαμβανομένου και του John Updike, ψήφισαν να τιμήσουν τον Πάουντ με μια ανάγλυφη πλάκα που θα τον τοποθετούσε ανάμεσα σε μορφές όπως αυτές του T.S. Eliot, William Faulkner, Walt Whitman, William Carlos Williams, Emily Dickinson και του Edgar Allan Poe σε ένα σημείο του κυρίως κλίτους του Καθεδρικού Ναού του Αγ. Ιωάννου του θείου στη Νέα Υόρκη, εμπνεόμενοι από την Γωνιά του Ποιητού στο Westminster Abbey του Λονδίνου. Αυτή η προσπάθεια τελικά ακυρώθηκε από μια καμπάνια πίεσης προς τον Καθεδρικό Ναό ώστε να μπλοκαριστεί η συμμετοχή του Πάουντ. Ένας από τους λίγους εκπροσώπους προς το κοινό της καμπάνιας αυτής ήταν ο ακαδημαϊκός και «μελετητής» του Πάουντ, Tim Redman, συγγραφέας του βιβλίου Ο Έζρα Πάουντ και ο Ιταλικός Φασισμός. Ο Redman, ένας Εβραίος ακαδημαϊκός που έχει κάνει καριέρα με το να συνδυάζει το μίσος με την διαφήμιση, εξήγησε την αντίθεση του στην συμμετοχή του Πάουντ με την εξαιρετικά απότομη και ακαλαίσθητη απάντηση ότι: «Συνεισέφερε σε ένα περιβάλλον σκέψης που επέτρεψε να συμβεί το Ολοκαύτωμα».

  • Ο S. Eliot συχνά κατακρίνεται βάναυσα για αυτήν την τώρα πια διαβόητη ρήση του ότι «τα ποντίκια βρίσκονται στα θεμέλια / ο Εβραίος κάτω απ’ αυτά». Ο Eliot και ο Πάουντ μπορεί να χαμογελούσαν ειρωνικά εάν μάθαιναν πως αυτός ο περίβλεπτος καθεδρικός ναός τώρα διέθετε μια Εβραία δεσμοφύλακα, την Marsha Ra, η οποία με πάσα ειλικρίνεια θα εξηγούσε στους δημοσιογράφους ότι ο Πάουντ «έκανε αντι-σημιτικές ραδιοφωνικές εκπομπές την ώρα που ο λαός μου εξοντώνονταν στους θαλάμους αερίων». Η Ra, μια προσήλυτη στον Χριστιανισμό, επέμεινε ότι ο Πάουντ «δεν υπήρξε αντιπροσωπευτικός των Χριστιανικών ηθών». Οι New York Times αργότερα έγραψαν ότι ήταν η δεσποινίς Ra που οργάνωσε, και έτσι ήταν «κάτω από» την συλλογή υπογραφών για να μπλοκαριστεί η συμμετοχή του Παόυντ. Έτσι λοιπόν, ένα πάνελ δεκατριών ηγετικών φυσιογνωμιών στον τομέα της σύγχρονης λογοτεχνίας ακυρώθηκε από τον ακτιβισμό και την παράλογη ηθικολογία μιας μεσόκοπης Εβραίας βιβλιοθηκονόμου.

Για να συνοψίσω, έγινε αρκετά σαφές ότι ο αγώνας για την πολιτιστική μνήμη μπορεί να εμπλέκει περισσότερη εξειδίκευση σε επίπεδο παικτών, τάσεων και πράξης απ’ όσο θα περίμενε κανείς από κάποιο άμορφο «νεοφιλελεύθερο» zeitgeist όπως το φαντάστηκε ο συνάδελφός μου. Ο πολιτισμός, παρ’ όλη το μεγαλείο του, είναι στο τέλος μια εύθραυστη ύπαρξη. Απαιτεί φροντίδα, προστασία, και κατά καιρούς λίγο κλάδεμα. Εάν η κουλτούρα μας ξεχάσει τις ιδιοφυίες της, θα γίνουμε όλοι φτωχότεροι – ιδεολογικά, πνευματικά, σε επίπεδο τακτικής, και πολιτισμικά. Έχουμε όλοι καθήκον να κρατήσουμε αυτές τις προσωπικότητες και το έργο τους ζωντανά. Η ικανότητά μας ως προς αυτό θα κρίνει τελικά εάν υπάρχει πια ζωή στον πολιτισμό μας, ή εάν, όπως φοβόταν ο Πάουντ, δεν μένει πια τίποτα παρά «μια γριά ξεδοντιάρα». 

Σ.μ. – Gatekeeping (θυρωρεία) = ο έλεγχος διακίνησης δράσεων, πληροφοριών, ιδεών κλπ. από και προς μια κοινωνική ή θεσμική οντότητα

Ο Dr. Andrew Joyce είναι βασικός αρθρογράφος στην ιστοσελίδα του εξελικτικού ψυχολόγου Kevin MacDonald, The Occidental Observer.

Home